جنگی که...
مستأصل مانده ام میان میدان، که عمر می رسد: «به ضیافت که نیامده ای حر! مهیای نبرد نمی بینمت، نمی شنوی فریاد پر تکرارم را، که این جماعت به نظم آورم...»
«به راستی می خواهی با حسین جنگ آغاز کنی؟»
عمر بی درنگ می گوید: «نظاره کن که چه می کنم... جنگی که تنها، بریدن سرها و افتادن دست ها آغاز آن است... امروز...»
رهایش می کنم به قصد خیمه ام. چقدر این کلام را می شناسم... بریدن سرها و افتادن دست ها، آغاز آن است... انگار کن دیشب شنیده ام... آن قدر تازه می نماید که گویی به قاعدۀ تسبیح، هزار باره مرورش کرده ام... جنگی که تنها، بریدن سرها و افتادن دست ها، آغاز آن است... از اسب پایین می آیم و به آتش رمل ها می نشینم... بیش از بیست و پنج سال می گذرد... اما از کلام اکنونم، پرجان تر است... همین نزدیکی ها... در مسجد کوفه... علی بر فراز منبر خطبه می خواند... و سخن به این جا رسید... سلونی قبل ان تفقدونی... بپرسیدم، پیش از آن که نیابیدم... از زمین و آسمان ها... و دست بر سینه اش گذاشت... که کان و چشمۀ هر چه علم، این جاست... من نزدیک سعد بن ابی وقاص بودم که برخاست... یا علی! بگو چند مو در سر و صورتم می بینی... بعد این همه سال، هنوز تلخی لبخند علی، کامم به تلخی می نشاند... لبخندی تلخ و لختی سکوت، که فریاد افسوسش، از گوشمان گذشت و تا آسمان رفت... سعد وقاص! در بنِ هر مویت، فرشته ای است که به دوام لعنتت می کند و نفرینت می فرستد... اندیشیدم که شاید به خاطر لجاجت کودکانه ای که در سؤال سعد بود، علی اما گفت... حبیبم رسول خدا مرا این سؤال تو گفته بود... و هم فرمود که پسرت، که اکنون به کودکی در خانۀ توست... بغض در گلوی علی نشست... به جنگ با پسرم حسین بر خواهد خاست... جنگی که تنها، بریدن سرها و افتادن دست ها، آغاز آن است... علی از منبر به زیر آمد... اما شنیدم که می گفت... خدا روی گرداند از آن که با حسین بستیزد...
+ فصل شیدایی لیلاها - سید علی شجاعی