به امید آن روز...

به امید آن روز که زمستان غیبت با ظهور منجی عالم بشریت به سر آید و پرده از راز قبر مخفی مادرش برداشته شود.

 

+ گنبد کبریا - حیدرعلی جعفری

با شمشیر نمیتوان به جنگ اندیشه ها رفت...

امروز نیز که دیگر عصر یکّه تازی های پیشین و عنادورزی های آشکار سرآمده و قدرت اندیشه و استدلال، نقشی تعیین کننده در مناسبات دارد، وهابیت با اقتدا به بنی امیه و بنی عباس و با پشت پا زدن به سیزده قرن سیره ی مسلمین، به این بهانه که بنای حرم اهل بیت و زیارت آن شرک آمیز است، بقیع، سامرا و سایر اماکن متبرک را مورد هجوم قرار می دهد؛ غافل از آن که هر بار تعدی به این اماکن، نه تنها از توجه شیعیان و مشتاقان به این بارگاه ها نمی کاهد، بلکه هر بار خیل شیفتگان با جدیتی بیش از پیش به زیارت و بنای این اماکن می شتابد و این گواهی است بر این که هرگز با شمشیر نمی توان به جنگ اندیشه ها رفت.

 

+ گنبد کبریا - حیدرعلی جعفری

تربتِ امام حسین علیه السلام

مدتی بعد از این ماجرا، موسی بن عیسی دچار کسالت شد؛ طبیب از او قطع امید کرد و جهت شفای او، از تربت امام حسین علیه السلام به او داد؛ ولی وی به تربت امام جسارت کرد و بر اثر این جسارت، همان شب به سختی جان داد.

 

+ گنبد کبریا - حیدرعلی جعفری

قطعِ درختِ سدر

مرحوم شیخ طوسی در ارتباط با قطع درخت سدر، جریانی شنیدنی را نقل فرموده است:
یحیی بن مغیره رازی می گوید: من در حضور جریر بن عبدالحمید بودم که مردی از اهل عراق وارد شد. جریر از او جویای حال مردم شد. او گفت: «هارون را پشت سر گذاردم، در حالی که قبر حسین علیه السلام را زراعت نمود و دستور به قطع درخت سدره ای داد که در آن جا بود و آن درخت را قطع کردند.» جریر دو دستش را بلند کرد و گفت: «الله اکبر! حدیثی از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم به ما رسیده است که سه مرتبه فرمودند: لعن الله قاطع السدره؛ خداوند قطع کننده ی درخت سدره را لعنت کند؛ معنای این حدیث را تا امروز نفهمیده بودم؛ زیرا مقصود آنان از قطع آن درخت، تغییر مصرع حسین علیه االسلام بوده تا کسی از قبرش آگاهی نیابد.»

 

+ گنبد کبریا - حیدرعلی جعفری
 

دشمنیِ هارون با اهل بیت علیهم السلام

در میان خلفای عباسی، هارون در دشمنی با اهل بیت علیهم السلام گوی سبقت را از دیگر خلفا ربود و در سال 171 هجری قمری به «موسی بن عیسی»، حاکم وقت کوفه، دستور تخریب حرم سیدالشهدا علیه السلام را داد.
فرستادگان هارون، مسجدی را که بر مرقد امام علیه السلام بنا شده بود و هم چنین مسجدی را که بر مزار حضرت عباس علیه السلام برپا بود، ویران ساختند. هارون هم چنین از آنان خواسته بود، درخت سدری را – که در کنار مرقد امام علیه السلام روییده بود – قطع و جای قبر را با خاک یکسان کنند.

 

+ گنبد کبریا - حیدرعلی جعفری
 

حرمِ ائمه ی بقیع علیهم السلام

مورخان، ساختمان حرم ائمه ی بقیع علیهم السلام را بنایی هشت ضلعی توصیف کرده اند که داخل و گنبد آن سفیدکاری شده و دارای دو در بوده که یکی از آن ها در تمام اوقات روز به روی زائران باز بوده است.
تاریخ بیانگر این مطلب است که قبور ائمه ی بقیع علیهم السلام و عباس عموی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم، از روزگاران پیشین بلکه پیش از قرن هفتم، ضریح و صندوق داشته و به خاطر نزدیکی و اتصال قبور این ائمه ی بزرگوار علیهم السلام، هر چهار قبر در داخل یک ضریح و قبر عباس به علت فاصله با این قبور، دارای ضریحی مستقل بوده است.

 

+ گنبد کبریا - حیدرعلی جعفری
 

شمعون

به من رو می کند و می گوید: «هوای اینجا مرا به یاد سرزمین «رُقّه» انداخت. به یاد می آوری؟ وقتی به همراه امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) به سوی صفّین می رفتیم.»

می گویم: «آری، همانجا بود که آن پیرمرد مسیحی از نسل حواریون عیسی (علیه السلام) از دیر خویش بیرون آمد و به نزد امام (علیه السلام) رسید و مسلمان شد. به یاد داری که با خود کتابی میراث از پدرانش به همراه داشت که در آن از پیامبر اسلام و جانشین و وصی او امام علی (علیه السلام) یاد شده بود. هنگامی که وی علائم امیرالمؤمنین را در کتاب دید و ایشان را شناخت، مسلمان شد و با ما همراه گشت.»

عمرو با حسرت آهی می کشد و دنباله ی کلام مرا می گیرد: «آری به خوبی به یاد دارم. نامش شمعون بود. در گرماگرم نبرد صفین و در شب لیلة الهرّیر که بلوای جنگ تا نزدیکی صبح ادامه داشت شهید شد. کاملاً در خاطرم هست که در صبح آن روز امام علی (علیه السلام) نزدیک جسد او آمد و بر وی گریست و فرمود: هر شخصی با آن که دوست می دارد خواهد بود. شمعون نیز با ما اهل بیت خواهد بود!»

 

+ تا آخرین لحظه های رفتن - سید حمید موسوی گرمارودی

دعای پیامبر و موی سیاه

می گوید: «این سیاه ماندن موهای من مربوط به دعای رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) است. روزی همراه با پیامبر «صلی الله علیه و آله و سلم) بودیم و من متوجّه شدم که ایشان تشنه اند. به سرعت رفتم و با کاسه ای آب بازگشتم. حضرت پس از این که از آن نوشیدند دست به دعا برداشته، گفتند: «خداوندا او را از جوانی اش بهره مند فرما!» پس از آن هیچ مویی از من سفید نشد و نیرو و نشاط جوانی ام سستی و کاستی نگرفت. من نیز همه ی آنچه را از این دعا نصیبم شده بود در راه دفاع از ولایت و پیشوایی خاندان رسالت به کار گرفتم.»

 

+ تا آخرین لحظه های رفتن - سید حمید موسوی گرمارودی

نشانه های بهشت و دوزخ

روزی در مسجد مدینه در نزد آن فرستاده ی گرامی خدا نشسته بودم. سال آخر عمر شریف حضرت بود. مکّه فتح شده بود و دیگر کفر و شرک در جزیرة العرب جایگاهی نداشت. همه ی قبایل گروه گروه آمده و اسلام را پذیرفته بودند. ابوسفیان و دیگر مشرکان قریش نیز از روی اجبار اظهار مسلمانی می کردند گرچه بیشترشان تنها از ترس کشته شدن این سخن را بر زبان می آوردند و در دل ایمانی نداشتند. ابوسفیان و فرزندش معاویه نیز به نزد پیامبر آمده و در مدینه حضور داشتند. آن روز در مسجد، بدون این که من سؤالی پرسیده باشم پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: «آیا دوست داری که «نشانه های بهشت» را که مانند دیگر مردم است و در این بازارها رفت و آمد می کند به تو نشان بدهم؟»

من با اشتیاق گفتم: «آری، جانم فدای شما باد ای فرستاده ی گرامی خداوند.»

هنوز چند دقیقه ای از گفتار حضرت نگذشته بود که امام امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) وارد مسجد شدند. پیش آمده، سلام کردند و در گوشه ای نشستند. پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) در حالی که ایشان را به من نشان می داد فرمود: «ای عمرو، او و پیروانش نشانه های بهشتند. حالا می خواهی «نشانه های دوزخ» را نیز که مانند دیگر مردم است و همانند آنان در این بازارها رفت و آمد می کند به تو معرفی نمایم؟»

این بار کنجکاوی من بیشتر شده بود. چون فضایل امام علی (علیه السلام) را همه می شناختند ولی دانستن نشانه ی دوزخ کار آسانی نبود. به همین خاطر گفتم: «آری، می خواهم او را بشناسم ای پیامبر خدا!»

زمان زیادی نگذشت که معاویه وارد مسجد شد و در گوشه ای نشست. رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) در حالی که او را به من نشان می داد فرمود: «این شخص و پیروانش نشانه ی دوزخند.»

 

+ تا آخرین لحظه های رفتن - سید حمید موسوی گرمارودی

فردوس

«آیا حاضری هیچ جایی را بر بهشت ترجیح دهی؟! نه آن که فکر کنی آن خانه های گلی یا نخلستان های اطراف شهر که گاه گاه تک نخلی از آن ها در میان خانه های شهر جا مانده بود با خانه ها و باغ های جای دیگر تفاوتی داشت؛ نه، بلکه وجود گرامی آخرین فرستاده و خاندان پاک او چنان فضای آن محیط را از نور معنویّت و عطر خدا آکنده می ساخت که کافی بود تنها اندکی چشم و مشام انسانیّت خویش را حفظ کرده باشی تا آن را ببینی و استشمام کنی. برای همین من آنجا را بهشت نامیدم. آیا جایی که رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم)، امیرمؤمنان، بانوی بانوان جهان و سرور و آقای جوانان بهشت در آن زندگی کنند بهشت نیست؟ آری، مسجدی که محل آمد و رفت فرشتگان مقرّب باشد و خانه ای که آیات وحی در آن نازل شود همان فردوس خداست.»

 

+ تا آخرین لحظه های رفتن - سید حمید موسوی گرمارودی