1) با ظهور
پروندۀ «ثواب انتظار» بسته می‌شود
و پروندۀ «اطاعت و اعتماد به حجت خدا» باز خواهد شد
و فرازی نو در دورانی نو آغاز خواهد یافت.
2) جامعۀ جهانی پرتجربۀ امروز
منتظر است
منتظرِ نظامی نو
بی‌کم‌وکاست
آرامش آخرین
زندگی‌ساز.
این جامعه
دنیایی را تمنا می‌کند که از بزرگان و معصومان برای ما ترسیم کرده‌اند.
+ تمنا - رضا مصطفوی
«کمی دیرتر» داستانیه دربارۀ ما... دربارۀ امروزِ ما و مقولۀ انتظار.
سیدمهدی شجاعی تو این کتاب یادمون میاره که فرصت همیشه نامحدود نیست.
اگر در برابر حقیقت بگیم «کمی دیرتر» شاید هیچ‌وقت بهش نرسیم.
یه روایتِ گرم... تلنگرآمیز و پر از سؤال‌های جدی؛ برای هرکسی که دلش می‌خواد به این فکر کنه:
اگر امام تشریف بیارن، من کجای ماجرا ایستادم؟
چند بریده از کتاب:
1) همیشه خیال می‌کنیم وقت هست... که فرصت هست... که اگر امروز نشد، فردا... اگر این‌بار نشد، بار بعد... و هیچ‌وقت نمی‌فهمیم که فرصت‌ها مثل ابر می‌آیند و می‌گذرند.
2) مشکل این نیست که نمی‌دانیم حق با کیست؛ مشکل این است که جرأت ایستادن پای حق را نداریم.
3) گفتیم کمی دیرتر... و همین کمی دیرتر شد همیشه دیر.
4) مشکل ما، مشکل مشترک همهٔ این ما که دیدی، اینه که: حضرت رو برای خودمون می‌خواهیم، نه خودمون رو برای حضرت. امام رو خرج خودمون می‌کنیم، نه خودمون رو خرج امام.
+ کمی دیرتر - سیدمهدی شجاعی
«خداوند قدر ظرفیت آدم ها امتحانشان می کند.
ظرف هیچ آدمی با آدم دیگر یکی نیست.»
من برمی گردم - فاطمه دولتی
«گاهی باید بین خودت و خدا یکی را انتخاب کنی.
سخت است اما همین فرق انسان با دیگر موجودات است.
موجودات دیگر تابع غریزه اند اما انسان نه، او می تواند انتخاب کند فرشته خو باشد یا حیوان صفت.
اختیار نعمت بزرگی ست که خدا به انسان داده است، ولی همین نعمت موجب می شود انسان در امتحانی سخت قرار بگیرد.»
+ من برمی گردم - فاطمه دولتی
«گاهی عزیزترین دارایی آدمی جان اوست، گاهی بستگانش، گاهی هم دست و قلمش.
اگر آدم بتواند برای خدا و امامش از این عزیزترین بگذرد، این نشان ارادت است.»
+ من برمی گردم - فاطمه دولتی
آغوش خدا به این معنا نیست که آدمی از هر گزندی در امان بماند.
آغوش خدا یعنی اینکه لبخند رضایتش را احساس کند.
+ من برمی گردم - فاطمه دولتی
«حرف آدم ها از عقیده شان می آید، عقیده باد نیست که یک روز باشد و یک روز نه.»
+ من برمی گردم - فاطمه دولتی
من هر روز که از زندگی ام گذشت، قسمتی از زبیده را ریختم و از نو ساختم اما عقیده ام همان باقی ماند که بود.
دلم بندِ هارون بود ولی ایمان به آل علی داشتم، دو عشق در یک دل.
جمع کردن این دو با هم، نقابی می خواست دائمی، نقابی که کم کم جزئی از وجودم شد.
ظلم های همسرم را می دیدم، غربت امام را درک می کردم ولی حق حرف زدن نداشتم.
+ من برمی گردم - فاطمه دولتی
گفت: «منتظر ماندن خیلی سخت است.
یک وقتی کسی می میرد و آدم می داند که دیگر برگشتنی در کار نیست.
سال به سال می رود روی سنگ مزارش و گریه می کند و درددل می کند و خودش را آرام می کند؛
اما اینکه یک نفر برود و دیگر خبری از او نشود، اتفاق سختی است!
انتظار یک آزمایش است؛ آزمایش سخت.»
+ جاده بهشت - مجید پورولی کلشتری
