عجیبیم

عجیبیم... ما انسان ها عجیبیم. دو هفته ی پیش یکی از جمع خودمان نیست شد. نمی دانم چرا فکر نمی کنیم شاید بعدی من باشم.

+ از کدام سو - نرجس شکوریان فرد

گذشتن..

همیشه بعد از گذشتن، می فهمم که چه کرده ام. گذشتن زمانم. گذشتن از مکان. گذشتن از فرصت هایم. دیرفهمم اصلاً...

+ از کدام سو - نرجس شکوریان فرد

انسان

"یه سؤال بپرسم؟ اگه یکی یه چیزی رو اختراع کنه مثل همین موبایلتون. بعد روش استفاده شو به تون نگه، همین جور بده دستتون و هیچی دیگه. شما چی می گید؟" 

"با ادبش می گیم نامیزون. بی ادبش هم که..." می پرم وسط. این سعید ادب را قورت داده است... 

"سعید!" 

"خب. خودت جواب دادی. تو دفترچه ی همین گوشی کف دستی، کلی تذکر و دستورالعمل بکن و نکن داره که سالم بمونه، چه طور توقع داری که انسان به این پیچیدگی، رها بشه کف دنیا. فکر کن توی یه بیابون رها بشی. نه قطب نما، نه راهنما، نه غذا، نه سرپناه، می میری که. نگید که این همه خط و خطوط قرمز و بکن نکن برای این اومده."

+ از کدام سو - نرجس شکوریان فرد

مُردن

"جواد قرار نیست زندگی با مردن تموم بشه. مثل یک اسباب کشی می مونه. البته اسبابی در کار نیست. برگه ی مأموریت چند ساله رو تحویل می دی و راهی محل اسکان دائمیت می شی."

+ از کدام سو - نرجس شکوریان فرد

چرا...؟!

"من فکر می کنم که چرا اولین کسی که دلمان می خواهد کنار بذاریمش! اولین کسی که باهاش قهر می کنیم! اولین کسی که سرش داد می زنیم. اولین کسی که دعوامون می شه باهاش خداست. چرا؟"

+ از کدام سو - نرجس شکوریان فرد

ابدیت

چرا ما همیشه فکر می کنیم تا ابد هستیم؟

+ از کدام سو - نرجس شکوریان فرد