بی وفایان
«چگونه می اندیشید یابن رسول الله؟»
امام آهی می کشد که اشک می دود به چشمانم: «گفتمت... این جماعت با بهتر از من وفا نکردند، او که علی بود و جان رسول و برادر و وصی اش... با من چگونه وفا کنند؟»
بغضم را فرو می خورم: «جنگ چه می شود؟ بدون سپاه و چنین تنها؟»
امام نامه ها را کناری می زند: «ما جنگ آغاز نکردیم که طالب ادامه قتال باشیم، به قصد دفاع خروج کردیم...»
«اما حق شماست خلافت و حکومت و...»
امام پای زخم خورده را کنار نامه ها پیش می آورد: «پدرم را هم همین حق بود عدی، اما چون یاوری نیافت، سکوت اختیار کرد... اگر چه خار در چشم و استخوان در گلو... چگونه به جنگ شویم با سپاهی که جنگ نمی خواهد؟»
محکم و بی تردید می گویم: «ما که هستیم، اگر چه کم و بسیار هم کم...»
لبخندی به چهره امام می آید: «نتیجه جنگ و ستیز ما، که بسیار اندکیم، در برابر بی شمار شام چه خواهد بود؟ از دست دادن همین اندکی که شمایید و بازماندگان اصحاب پدرم علی و...»
غمی به ناگاه میان کلام امام: «و ریختن خون همه شیعیان ما... افزون که معاویه از این جنگ، بیش از حکومت عراق می خواهد و... نمی دهیمش...»
+ حاء. سین. نون - سید علی شجاعی