۱۰ بهمن ۰۰ ، ۰۸:۰۰
نمازِ شکر
می روم توی نمازخانه. قرار است چهل پنجاه روز توی سفر باشیم در کشوری که مهد وهابیت است و این یعنی از مُهر برای نماز خبری نیست. از جمع جدا می شوم می روم توی نمازخانۀ ترمینال دو رکعت نماز شکر وطنی بخوانم؛ روی مُهر؛ شُکر برای اینکه توی این مدتی که خبر دادند باید بروی حج موتوری به من نزد، کسی نمرد، مریض نشدم، حقی بر گردنم ظاهراً نبود وَ وَ وَ.
+ خال سیاه عربی - حامد عسکری