شمعون

به من رو می کند و می گوید: «هوای اینجا مرا به یاد سرزمین «رُقّه» انداخت. به یاد می آوری؟ وقتی به همراه امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) به سوی صفّین می رفتیم.»

می گویم: «آری، همانجا بود که آن پیرمرد مسیحی از نسل حواریون عیسی (علیه السلام) از دیر خویش بیرون آمد و به نزد امام (علیه السلام) رسید و مسلمان شد. به یاد داری که با خود کتابی میراث از پدرانش به همراه داشت که در آن از پیامبر اسلام و جانشین و وصی او امام علی (علیه السلام) یاد شده بود. هنگامی که وی علائم امیرالمؤمنین را در کتاب دید و ایشان را شناخت، مسلمان شد و با ما همراه گشت.»

عمرو با حسرت آهی می کشد و دنباله ی کلام مرا می گیرد: «آری به خوبی به یاد دارم. نامش شمعون بود. در گرماگرم نبرد صفین و در شب لیلة الهرّیر که بلوای جنگ تا نزدیکی صبح ادامه داشت شهید شد. کاملاً در خاطرم هست که در صبح آن روز امام علی (علیه السلام) نزدیک جسد او آمد و بر وی گریست و فرمود: هر شخصی با آن که دوست می دارد خواهد بود. شمعون نیز با ما اهل بیت خواهد بود!»

 

+ تا آخرین لحظه های رفتن - سید حمید موسوی گرمارودی

دعای پیامبر و موی سیاه

می گوید: «این سیاه ماندن موهای من مربوط به دعای رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) است. روزی همراه با پیامبر «صلی الله علیه و آله و سلم) بودیم و من متوجّه شدم که ایشان تشنه اند. به سرعت رفتم و با کاسه ای آب بازگشتم. حضرت پس از این که از آن نوشیدند دست به دعا برداشته، گفتند: «خداوندا او را از جوانی اش بهره مند فرما!» پس از آن هیچ مویی از من سفید نشد و نیرو و نشاط جوانی ام سستی و کاستی نگرفت. من نیز همه ی آنچه را از این دعا نصیبم شده بود در راه دفاع از ولایت و پیشوایی خاندان رسالت به کار گرفتم.»

 

+ تا آخرین لحظه های رفتن - سید حمید موسوی گرمارودی

نشانه های بهشت و دوزخ

روزی در مسجد مدینه در نزد آن فرستاده ی گرامی خدا نشسته بودم. سال آخر عمر شریف حضرت بود. مکّه فتح شده بود و دیگر کفر و شرک در جزیرة العرب جایگاهی نداشت. همه ی قبایل گروه گروه آمده و اسلام را پذیرفته بودند. ابوسفیان و دیگر مشرکان قریش نیز از روی اجبار اظهار مسلمانی می کردند گرچه بیشترشان تنها از ترس کشته شدن این سخن را بر زبان می آوردند و در دل ایمانی نداشتند. ابوسفیان و فرزندش معاویه نیز به نزد پیامبر آمده و در مدینه حضور داشتند. آن روز در مسجد، بدون این که من سؤالی پرسیده باشم پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: «آیا دوست داری که «نشانه های بهشت» را که مانند دیگر مردم است و در این بازارها رفت و آمد می کند به تو نشان بدهم؟»

من با اشتیاق گفتم: «آری، جانم فدای شما باد ای فرستاده ی گرامی خداوند.»

هنوز چند دقیقه ای از گفتار حضرت نگذشته بود که امام امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) وارد مسجد شدند. پیش آمده، سلام کردند و در گوشه ای نشستند. پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) در حالی که ایشان را به من نشان می داد فرمود: «ای عمرو، او و پیروانش نشانه های بهشتند. حالا می خواهی «نشانه های دوزخ» را نیز که مانند دیگر مردم است و همانند آنان در این بازارها رفت و آمد می کند به تو معرفی نمایم؟»

این بار کنجکاوی من بیشتر شده بود. چون فضایل امام علی (علیه السلام) را همه می شناختند ولی دانستن نشانه ی دوزخ کار آسانی نبود. به همین خاطر گفتم: «آری، می خواهم او را بشناسم ای پیامبر خدا!»

زمان زیادی نگذشت که معاویه وارد مسجد شد و در گوشه ای نشست. رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) در حالی که او را به من نشان می داد فرمود: «این شخص و پیروانش نشانه ی دوزخند.»

 

+ تا آخرین لحظه های رفتن - سید حمید موسوی گرمارودی

فردوس

«آیا حاضری هیچ جایی را بر بهشت ترجیح دهی؟! نه آن که فکر کنی آن خانه های گلی یا نخلستان های اطراف شهر که گاه گاه تک نخلی از آن ها در میان خانه های شهر جا مانده بود با خانه ها و باغ های جای دیگر تفاوتی داشت؛ نه، بلکه وجود گرامی آخرین فرستاده و خاندان پاک او چنان فضای آن محیط را از نور معنویّت و عطر خدا آکنده می ساخت که کافی بود تنها اندکی چشم و مشام انسانیّت خویش را حفظ کرده باشی تا آن را ببینی و استشمام کنی. برای همین من آنجا را بهشت نامیدم. آیا جایی که رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم)، امیرمؤمنان، بانوی بانوان جهان و سرور و آقای جوانان بهشت در آن زندگی کنند بهشت نیست؟ آری، مسجدی که محل آمد و رفت فرشتگان مقرّب باشد و خانه ای که آیات وحی در آن نازل شود همان فردوس خداست.»

 

+ تا آخرین لحظه های رفتن - سید حمید موسوی گرمارودی