برادری و دوستی

برادری به حکم نسب است و دوستی به حکم شناخت و انتخاب.

 

+ آبی ها (کتاب اول) - سعید تشکری

دوستداران

چقدر نشانه های نزدیک و شبیه به هم دارند، دوستداران مولایت.

 

+ آبی ها (کتاب اول) - سعید تشکری

طبیب و بیمار

کار طبیب و بیمار، کار زن و شوهری، عشق و عاشقی، دلدادگی و دل سپردگی و دل شکستگی نیست.

 

+ آبی ها (کتاب اول) - سعید تشکری

فریاد

درد که امانت را بِبُرد، بیماری که بر جسم و جانت غلبه کند، چیزی جز فریاد نمی تواند دردت را به دیگران حالی کند.

 

+ آبی ها (کتاب اول) - سعید تشکری

برف

اگر نقاشی با حس نازک سراغ داشتم سفارش می دادم یک دانه ی برف را میان زمین و آسمان بگیرد و آن را همچون سکه ای میان دو انگشت بگیرد و از میان ستاره ی چند ضلعی اش گنبد و مناره های طلایی حرم را نقاشی کند. می شود؟ برف آن قدر هندسی می ماند که نقاش شکلش را به تابلو نقل کند؟ اگر همچو شاهکاری را بکشد چه دیوانه کننده خواهد بود آن حس خلوتی که از دیدن حرمی از لا به لای طلسم ستاره مانند برف دانه به زنجیر کشیده شده!

 

+ سلطان طوس - مرتضا کربلایی لو

برف در حرم

زمستان است. جلو درهای پنجره دار دارالحکمه در صحن، خادمی شال گردن دور دهان پیچیده و کنار دیوار قدم می زند. دست ها را در جیب کرده و به برفی نگاه می کند که تا در آسمان دور است دیده نمی شود و از وقتی وارد فضای حرم می شود با ده ها چراغ، سفید و درخشان می شود. این دانه های درخشان روی سنگ های کف صحن بی صدا می نشینند. نفس خادم از درزهای شال گردنش بخار می دهد بیرون. چوب پرش زیر بغلش است. تا صبح باید همین جا قدم بزند. اگرچه کلاهی شبیه نظامی ها دارد و برف سرش را سفید نخواهد کرد. خیلی دلم می خواهد بروم سر سخن باهاش باز کنم. در هر وقتی هم نخواهد حرف بزند الان که برف دارد می ریزد به حرف می آید. برف گونه ها را گُل انداخته. می خواهم بپرسم «تو هم مثل من از باریدن برف بر حرم، دیوانه می شوی؟»

 

+ سلطان طوس - مرتضا کربلایی لو

نقاشی عباسی

دوست دارم خادمان را دنبال کنم تا از حرم پا بگذارند بیرون ببینم در زندگی روزمره ی آن بیرون که ناکامی هست هم این ادب و احترام را در خودشان دارند؟ نداشته باشند شگفتی ندارد. این جا، در حرم، آن ها را بسیار شبیه آدم های نگارگری رضا عباسی می بینم. اندام و گردنی خم به سویی. اگر مدیر انتظامات حرم بودم به خادمان یکی یک نقاشی عباسی می دادم تا در آن دقیق شوند و رفتارشان را بیشتر مینیاتوری کنند. با چهره هایی تبسم پاش، چشم هایی خمار و گردن هایی خم. چه می شود نگارگری نه بر یک تابلو که در پیکر یک حرم زنده شود؟

 

+ سلطان طوس - مرتضا کربلایی لو

زمان در حرم

اکنون در حرم، زمان هزار برابرِ زمان بیرون است. ساعت ها می دانند که ماجرای باغ آهسته است. سلطنت رضوی لحظات را رام کرده. آهوان، هزار بار، آرام تر می چرند. آخر هراس از کدام شکار؟

 

+ سلطان طوس - مرتضا کربلایی لو

آشوبِ دورِ ضریح

اگر به حق آویزانی و از حق می خوری، گاه باید عتاب بچشی. بگرد ببین عتاب این باغ کجاست؟ روی نقش متین کاشی ها؟ روی گردی ساکت گنبد؟ کنار حوض و شارشار فواره ها؟ روی برج ساعت، در تیک تاک ها؟ این جاها نیست. اینان نوازشگرند. به سان مرمرهای کف صحن لیزند و به سان پر کبوترها نرم. عتاب در مرکز است. نزدیک شو به هسته ی باغ. به آن ضریح نقره. هان. عتاب آن جاست. آن جا هیچ خادمی نیست. لگد می خوری. تنه می خوری. نفست بند می آید. چشم شورش است. دست و پا رها کن بسپار خودت را به آشوب دور ضریح.

 

+ سلطان طوس - مرتضا کربلایی لو

آهو

سلطان باغ نشین، رضا علیه السلام ضامن آهو شد تا برود به بره اش شیر بدهد برگردد. داستانش معروف است و نگارگران ماجرایش را کشیده اند. در کاخ سعدآباد تهران در موزه ی فرشچیان نسخه ای از آن به دیوار است. اما در نیشابور قریه ای هم هست به اسم «آهوان». اما آهو یعنی چه؟ ابن عربی در کتاب ترجمان شوق ها نوشته یعنی علم فرّار. دانشی سخت گریزنده و به مهار درنیا. چه، آهو در بیابان و کوه زندگی می کند. وحشی از انسان. گریزنده از شکارچی. این یعنی سلطان طوس چیره است بر دانش های گریزنده. چیره است بر لحظات. بر گریزپاها. بر حدس ها.

 

+ سلطان طوس - مرتضا کربلایی لو